“มาขายอีกได้ไหม ข้างในยากจน”
รถอีจันพุ่มพวงจอด เพิ่งจอดนะคะ ยังไม่ทันได้นำของมาตั้งเรียงก็ได้ยินเสียงนี้ เราก็ได้แต่ยิ้ม ประธานชุมชนแต่ละแห่งที่เราไปน่ารักทุกท่าน เขามีทีมงานมีคณะกรรมการที่เข้มแข็งในการดูแลซึ่งกันและกัน สิทธิประโยชน์ สารทุกข์ สุขส่วนรวมรับรู้ร่วมกัน และสุดยอดการขายที่เราค้นพบก็คือ การขายผ่านเสียงตามสาย ขายผ่านวิทยุชุมชน
“สวัสดีค่ะ พ่อแม่ พี่น้องทุกท่าน เสียงที่ทุกท่านได้ยินอยู่นี้เป็นเสียงจากเพจอีจันนะคะ เพจอีจันมาแล้ว นักข่าวตัวจริงเสียงจริงก็มาอยู่ที่นี่แล้ว มาพร้อมกับรถอีจันพุ่มพวง พ่อจ๋า แม่จ๋า เรามีสินค้าราคาถูก เป็นของดี ของมีคุณภาพ จากผู้ประกอบการที่มีคุณธรรม ที่อีจันการันตี…………”
แป็บเดียวเท่านั้น จากชุมชนที่ดูเหมือนจะเงียบเหงา ประตูบ้านแต่ละบ้านค่อยๆ เปิดอย่างพร้อมเพรียง พ่อจ๋า แม่จ๋า แต่ละบ้านเดินออกมาพร้อมใส่หน้ากากอนามัย ใครมีถุงผ้าก็พกเอามาด้วย บางชุมชนข้าวสารหมดก่อน บางชุมชนไข่ไก่หมดก่อน แปลกที่ความต้องการแต่ละชุมชนไม่เท่ากัน แต่ที่ขายดีแน่ๆ นั่นคือ น้ำปลาค่ะ เกรดไหนก็ได้ขอให้มีความเค็ม
ระหว่างการขายสินค้าราคาถูกนั้น เสียงสนทนาระหว่างนักข่าวที่กลายเป็นแม่ค้ากับลูกเพจที่กลายมาเป็นลูกค้าก็ดังขึ้น กึ่งๆ คุยกัน กึ่งๆ จะฟ้อง กึ่งๆ จะระบาย
“เนี่ยเทศบาลไม่มาเก็บขยะให้เป็นอาทิตย์แล้ว ล้นถังหมดแล้ว เขาจะรู้ไหมนี่มันเชื้อโรคทั้งนั้น บอกไปก็ไม่มาเก็บให้” โอ้ววว !! เทศบาลไม่มาเก็บขยะ มีปัญหานี้เกิดขึ้นด้วยหรือนี่
“คนในชุมชนตกงานเยอะเลย ถ้าใครมีงานเย็บผ้า ทำของโหลอะไรเล็กๆ น้อยๆ ก็ส่งมาได้นะ ขอรายได้ให้เขาวันละ 50 บาท วันละ 100 พอให้ได้ค่าข้าวก็ส่งๆ มาได้เลยนะ” อืม ..มีคนหาเช้ากินค่ำที่ตกงานอยู่เยอะเหมือนกัน
ชุมชนแค่เพียงชุมชนเดียว ก็มีความต่างระหว่างมาตรฐานชีวิตค่ะ อย่างเมื่อวานที่เราไปพบว่าชุมชนด้านหน้ายังพอช่วยเหลือตัวเองได้บ้าง แต่พอไปชุมชนด้านหลังเราไม่อยากเรียกเขาว่า ยากจน แต่ให้นึกถึงว่าบ้านเป็นเพิงพักแล้วกัน ข้าวหมดแล้ว เหลือแต่ไข่ และของแถมเล็กๆ น้อยๆ
ระหว่างการขายบทสนทนาก็เริ่ม
“เป็นอย่างไรบ้าง”
“อยากได้ข้าว ไม่มีจะกินแล้วตอนนี้”
“แล้วมีใครมาช่วยบ้างยังคะ”
“ไม่มีเลย นักการเมืองก็มาตอนที่จะหาเสียง”
“แล้วเขาเข้ามาบ้างยัง”
“ยังไม่โผล่มาเลย”
นั่นเป็นสิ่งที่เราได้รับรู้ค่ะ ได้แต่นิ่งไปแล้วก็สัญญาว่า เดี๋ยวอาทิตย์หน้าจะกลับมาใหม่ พร้อมกับข้าวสารจำนวนที่เพียงพอกับพวกเขา